Serov: “Meisje met de perziken"

Bij Paustovski staat een mooi motto voor dit blog te lezen: "Iedere minuut", schrijft hij, "ieder terloops toegeworpen woord, iedere blik, iedere diepe of schertsende gedachte, iedere onmerkbare beroering van het menselijk hart evenals het rondvliegend dons van een pep pel of het blinken van een ster 's nachts in een plas, het zijn allemaal korreltjes poedergoud.

Wij schrijvers winnen deze miljoenen korreltjes in de loop van tientallen jaren, wij vergaren ze zonder het zelf te merken, smelten ze om in een legering en smeden daaruit dan onze gouden roos: een novelle, een roman of een gedicht".

Laten we het er op houden dat ik ergens tussen het vergaren en het smeden ben blijven steken, ergens ter hoogte van de nog ongevormde legering. Het leven vereist veel tijd. Smeden ook. Ergens moeten concessies worden gedaan. 

Gelukkig echter gaat smelten meestal vanzelf. Waar het op aan komt is het ziften van de goudstof. Ik probeer te herinneren, ik probeer te herkennen, ik schrijf wat op mijn laptop en ik schik wat. Dat is alles. Voor meer heb ik geen tijd, voor meer heb ik geen moed. Het smeden laat ik gedwongen aan de lezer. Eenieder make er het zijne van. Met mijn permissie.