Marcel Proust zei ooit dat hij er pas gedurende het schrijven aan zijn “A la recherche du temps perdu” achter kwam dat Albert homoseksueel was. Sartre trok die uitspraak later een beetje in het belachelijke en achtte dat onmogelijk: wat een schrijver schrijft kan alleen maar voortkomen uit hemzelf. Proust hield zichzelf voor de gek, vond hij: wanneer de schrijver iets begint weet hij allang wat hij wil gaan zeggen.
|
Mulisch echter stelt dat wanneer een schrijver begint te schrijven, hij geen idee heeft waar hij uit zal komen. Schrijven is een avontuur op zichzelf. Mulisch heeft mooie boeken geschreven. Proust ook. Sartre heb ik eigenlijk nooit kunnen lezen. Sartre was ook geen prettig mens. Maar goed, dat heb ik van Mulisch ook ooit gedacht. Dat heeft er niks mee te maken.
|
|
