 |
| 1989 |
Ik kijk naar een praatprogramma. Pamela Anderson heeft een autobiografie geschreven. Of in elk geval gepubliceerd. Niet in de privé domein reeks, dus lezen ga ik hem niet, waarschijnlijk. Er zijn nog zoveel biografieën die ik moet lezen.
Toch zou het leven van Pamela me moeten interesseren, al is het maar beroepsmatig. Alcoholische vader met losse handjes. Hoe vaak heb ik dat niet moeten horen. Hoeveel leed ontstaat er niet in dat soort gezinnen. Generaties trekt het zich door.
En toch straalde ze, aanvankelijk. Maar op een gegeven moment komt het er toch uit. Als overcompensatie. Veel mannen, veel seks. Vooral geen echte liefde, want daar durfde ze niet aan, al was het maar omdat ze er nooit in geloofde. Waarschijnlijk.
Ik bekijk de foto waarmee ze ontdekt werd. Als toeschouwer van football wedstrijd of zo, 1989. Met de stralende lach, die iedereen verpletterde. Zo kan het gaan. Maar succes of niet, op een gegeven moment zou het hoe dan ook fout zijn gegaan. Foute partners vinden altijd een vrouw als Pamela.
Maar zo zal het wel niet in haar boek staan.
 |
| Het gaat altijd fout |
