 |
| John Collier, “Portret van Marian Collier”, 1882-1883 |
Ik herken de blik doorheen de sereniteit van het portret. Ik zie het psychisch lijden, de psychische afzondering, zoals ik die ook bij veel cliënten herken. Gezichten zeggen alles.
Marian Huxley (1859-1887) werd geboren in een beroemde familie van wetenschappers, musici en schrijvers. Maar ook een familie waar depressiviteit rondwaart.
Marian schilderde. Studeerde aan de Slade Wchool te Londen. Ze huwde John Collier (1850-1934), ook schilder, van Lady Godiva. En van bovenstaand portret. Een van de mooiste portretten uit die periode.
Collier schilderde veel vrouwen met een melancholische blik. Klaarblijkelijk trok hem dat aan. Zoals het ook mij aantrekt, denk ik dan. Ergens is het begonnen. Al vanaf mijn puberteit.
Toch heb ik mijn keuzes anders gemaakt. Een melancholieke vrouw had niet goed voor mij geweest. Het zou niet goed met mij zijn afgelopen.
Marian werd na de geboorte van haar dochtertje Joyce depressief, in 1887 werd ze opgenomen in de Parijse psychiatrische kliniek van Charcot, waar ze korte tijd later overleed aan longontsteking.
John hertrouwde twee jaar later met haar zus Ethel (1866-1941), ook weer met melancholische blik, ook weer melancholisch. Gedeelde rouw werkt verbindend.
Mensen zoeken in hun relatie vaak een bevestiging van hun eigen schema’s, patronen zoals ze die hebben geleerd. Of ze zoeken net naar het tegenovergestelde. Dat laatste bleek beter voor mij. Gelukkig!
Maar Colliers portret van Marian blijft voor mij van een uitzonderlijke aantrekkingskracht. In de kunst is het geoorloofd. Kunst is niet het leven. Kunst is niet bedreigend.
 |
| Marian Collier-Huxley, “John Collier portretteert Marian”, 1882 |
