 |
| Errol Flynn en Lili Damata |
"Ask me something else, Sybil," he said. "That's a fine bathing suit you have on. If there's one thing I like, it's a blue bathing suit."
Sybil stared at him, then looked down at her protruding stomach. "This is a yellow," she said. "This is a yellow."
"It is? Come a little closer." Sybil took a step forward. "You're absolutely right. What a fool I am.”
Sybil stared at him, then looked down at her protruding stomach. "This is a yellow," she said. "This is a yellow."
"It is? Come a little closer." Sybil took a step forward. "You're absolutely right. What a fool I am.”
―
Ik denk dat ik zestien was toen ik Salingers A catcher in the rye las.het waren de boeken die me tot lezer maakten, wat ik altijd ben gebleven. Lezers zijn er soms niet zo bij met hun hoofd. Dat is mijn makke, tot hilariteit soms van mijn vrouw en mijn zonen, die me intussen wel kennen.
Toen ik ergens vooraan in de twintig was haalde in uit de uitverkoopbak van een antiquariaat in Eindhoven een dun oud Engels pocketje, ik meen voor 1 gulden: Ten stories van J.D. Salinger. Het eerste verhaal, A perfect day for bananafish, trof me direct in mijn ziel.
Gelukkig heb ik het naar een gezonde kant kunnen draaien. Je moet dingen kunnen laten gaan, niet meer horen, vooral als het nergens over gaat, zoals meestal het geval is. Maar ja, dan ben je er dus vaak ook niet zo bij, wat soms een nadeel is. Het zij zo. Je kunt niet alles hebben, uiteindelijk.
