Muziek was in mijn adloescentiejaren een manier om opkomende emoties te reguleren, een overlevingsstrategie. Ik ging aardbeien plukken om LP’s te kunnen kopen.
Midden jaren zeventig kocht ik LP’s met muziek in hele uiteenlopende stijlen, Mike Oldfield, Leonard Cohen, Lou Reed, Led Zeppelin, Bob Dylan, Neil Young. Van die laatste had ik er drie: Harvest, Journey through The Past en Tonight’s the Night. Ze verdrongen David Bowie en Alice Cooper. Ze bieden nog steeds troost. Er is uiteindelijk niets meer echt voor in de plaats gekomen. Zoals ik steeds vaker ook boeken herlees die ik las in mijn twintiger jaren. Ik probeer te denken hoe dat komt? Worden we minder ontvankelijk met de jaren? Weer een onderwerp om onderzoek naar te doen.
Mooie foto van Neil Young. Ik schakel nog maar eens naar Spotify. Er is weinig nodig om weer zestien te zijn.
