 |
| Joaquin Sorolla, “Mijn vrouw en dochters in de tuin”, 1910 |
Tweeënveertig jaar zoiets geleden werd Cor Koster vermoord. Ik maakte mij daar in mijn jonge jaren heel boos over. Ik stond voor vrije journalistiek, had nog progressieve idealen en de verontwaardiging over wat in El Salvador gebeurde was groot.
Kort nadat het nieuws ons had bereikt moest ik bij de dokter zijn en zat in de wachtkamer. Iemand begon erover, en andere jongen, nog iets jonger dan ik, reageerde met: “dan hadden ze daar maar niet naartoe moeten gaan…”. Mijn verontwaardig werd nog groter, maar ik zei niets. In de wachtkamer moet je niet boos worden. En wat moet je ook zeggen? Ik ben nooit de dapperste geweest.
De verantwoordelijken voor de dood van Koster lijken nu eindelijk voor de rechter te komen. Rond de negentig jaar oud. Ik voel er weinig genoegdoening bij. Ook dat hoort bij het ouder worden denk ik.
