Bij EMDR laat ik weleens aanvullend tappen. Twee keer links, een keer rechts. We will rock you. Iedereen kent We will rock you. Iedereen kent We are the Champions, dat weerklinkt tijdens de afsluiting van de Olympische spelen.
Ik denk even aan Jan Smeets, die ik ooit hoorde zeggen dat hij Queen nog niet voor niks op Pinkpop had gewild. En hoe jammer het is dat de Olympische Spelen weer voorbij zijn. En dat er toch meer wij-gevoel in mij zit dat ik ooit heb willen geloven. Dat het hele land trots is op Sifan Hassan, die voor het oog van de wereld wordt gehuldigd met een hoofddoek om. Het is een mooie zomeravond. Gisteren ook al. Er is hoop. Met een gerust hart ga ik slapen.
