Laurie Langenbach was een feministe met een hang naar lastige mannen, lees ik.
Veel vrouwen - meestal zijn het vrouwen - zijn altijd op zoek naar een bevestiging van: “zie je wel, ze zijn allemaal hetzelfde”. Op het zelfdestructieve af. Laurie had wel meer zelfdestructieve neigingen. Ze overleed, wellicht onnodig, in 1984, het jaar dat voor mij een ommekeer bracht. Voor Laurie is de ommekeer nooit meer gekomen. Voor altijd blijft ze het enigszins naïeve hippie-meisje, het jaren zestig gevoel. Net als Wally Tax. Leven tot het niet meer gaat.
De kunst is zoveel mogelijk verwarring zaaien rondom je doen en laten. Pas dan kun je ongestoord je gang gaan.
Iets om over na te denken. Verwarring was overal in haar leven, het meest nog bij haarzelf. Het kan verkeren. Haar boek ligt in de ramsj. Ik lees wat flarden, diagonaal, met verbazing, soms onbegrip, maar ook met herkenning. Ooit viel ik wel op haar type, maar goed aflopen deed het niet. “Zie je wel”, denk ik dan, en ben blij dat ik beter gekozen heb, dat de ommekeer kwam en dat ik los ben van de Laurie’s, ter bescherming van wat ongezonde neigingen. Onvolwassen durf ik niet zeggen.
