 |
| Eva Bonnier, “Bij de deur van het atelier”, 1885 |
Een meisje van zestien is dood, tweeënveertig jaar later. Ooit was ik een beetje verliefd op haar, altijd is ze een beetje om me heen blijven dwarrelen, nadat we vanuit hetzelfde dorp in onze kleine stad kwamen wonen. Soms spraken we even met elkaar, als lotgenoten, altijd groetten we elkaar met een lach. Meisjes waar je ooit een beetje verliefd op bent geweest blijven altijd zestien, hoe ziek ze ook kunnen worden. Gisteren schijnt ze besloten te hebben geen zestien meer te willen zijn. Ze was heel kordaat, zei mijn buurvrouw, die haar dinsdag als oud-collega nog bezocht. Ik had haar eigenlijk ook nog even willen spreken. Heel kort zeggen dat ik aan haar dacht. Meeleefde. “Ze wist wel dat jij naast me woonde”, zei de buurvrouw, “heeft wel vaker gezegd dat jullie elkaar kenden”.
Opnieuw schijnt de zon, maar niet meer voor iedereen. Mensen blijven de wereld verlaten. Ik ben er nog steeds. Het is zo moeilijk te zeggen waarom een overlijden in het ene geval zoveel meer pijn doet dan in het andere. Niet altijd is nabijheid bepalend. Of misschien ook weer wel, maar op een andere manier.
