De laatste tijd rijd ik nog wel eens tot aan het natuurgebied achter mijn ouderlijk huis, om er te wandelen omheen een meertje, dat er toen nog niet was. Een meertje is altijd een verrijking, de omgeving krijgt iets Zweeds, waar ik eerder was. Als ik langs de kikkersloot loop, die er nog steeds ligt, kijk ik over de weiden van mijn jonge jeugd en zie nog dezelfde boerderijen. Dezelfde koeien zullen het wel niet meer zijn. Ze grazen nog steeds in het gras, of liggen, wachten tot de tijd voorbijgaat. Ik zie ook stukje van mijn ouderlijk huis, waar ik niet meer hoor te komen. Wat ook niet hoeft. Het is voldoende dat het bos er nog is. En dezelfde luchten. Het is weer een halve eeuw geleden, langer nog. Het leven heeft me niks geleerd, zeg ik met Nescio. God zij dank.
