Vanmiddag besprak ik met iemand een droom:
Ik zwem in een meer. Alles is oké, voel me gelukkig. X is er ook. Opeens zie ik dat het water zwart is geworden. Ik krijg paniek. X kijkt over mijn schouder en lijkt iets te zien. Ik kijk om. Er komen drie mannen onze kant op. Ze zwemmen niet maar bewegen zich in een rechte lijn door het water. Ze hebben geen hoofd. Hun huid is transparant. Roze-blauwig. Je ziet de aderen. Ik voel heel veel dreiging. Ik schrik en kijk naar X en voel dat ik moet vluchten, “zwemmen voor mijn leven” maar ik kom maar traag vooruit. X is al bijna aan de kant. Ik voel een heftige pijnscheut. Aan de rand van het water staat een hoog hek. Ik zie hoe het X lukt eroverheen te komen. Ineens ben ik daar ook. Ik reik naar hem, mijn hand komt net tot boven. X kijkt me strak aan maar pakt de hand niet. De drie mannen zijn nu vlak achter mij. Ze grijpen me bij de enkels. Op dat moment “weet” ik dat ik verloren ben. Het voelt alsof ik val. Dan schrik ik wakker.
Ik blijf een soort van bijzondere fascinatie houden voor Sigmund Freud. Ooit las ik zijn Droomduiding. Ik kreeg het kado toen ik afstudeerde. Op Wikipedia schreef ik er een lemma over. Wetenschappelijk bezien is het al lang afgeserveerd. Met hoon overladen. Maar het helpt me nog steeds in mijn kijken en denken.
Vandaag ontving ik weer een nieuw boek over Freud, een recente biografie van Élisabeth Roudinesco, die Freud neerzet als cultuurfilosoof, als denker. Je moet hem niet willen zien en zeker niet beoordelen als wetenschapper. Dat sprak me aan. Daarom kocht ik het boek. Omdat ook ik waarschijnlijk meer denker ben dan wetenschapper. Sommige zaken vereisen intuïtie. Zeker in mijn vak.
