 |
| Pjotr Nilus, “Herfst”, 1893 |
Met mijn moeder sprak ik over dementerende personen. Ze kent er intussen verscheidene. We troffen iemand op een verjaardagsfeest, waar we net vandaan kwamen.
“Zo heeft leven heeft toch geen zin meer”, zegt ze ongevraagd, een beetje wezenloos voor zich uitkijkend in de auto terug.
Ik antwoord haar dat ze dat nooit mag zeggen over een ander. Haal er zelfs de oorlog bij, wanneer ze niet direct reageert. Ik geef de geijkte reactie.
Maar het zet me toch aan het denken, onderweg naar huis.
Zo lang we de zin van ons eigen leven niet kennen moeten we niet oordelen over de zin van andermans leven. Laat ik het daar maar bij houden, anders komen we er nooit uit.
