Op vakantie zie je weer hoezeer de toeristengoten van Europa verstopt zitten, waar je ook naartoe gaat. Ik maak er zelf ook deel vanuit, natuurlijk. Toch probeer ik me voor te stellen hoe het was toen er nog geen toeristen waren. En toen ook ik er nog niet was, uiteraard. Ik die er nu nog wel ben!
Ik was in Meran, of Merano, zoals het steeds vaker genoemd wordt. Keizerin Elisabeth, Sisi liever, had er een prachtig buitenverblijf. Ze wandelde met een gevolg van soms honderdvijftig mensen over de zomerpromenade of over de winterpromenade, afhankelijk van hoeveel schaduw gewenst was. Wij liepen de zomerpromenade. Het was warm.
Ik stel me voor hoe het gezelschap dezelfde stenen bewandelde als ik anno 2022. In de lommer van de enorme bomen, waarvan ik de naam niet ken. Nig maar pas zag ik de geweldig geënsceneerde remake van Sisi. Ik voel het verleden. De historische sensatie, noemde Huizinga dat. Het besef dat het verleden echt bestaan heeft.
Misschien is dat wel waar vakantie voor bedoeld is: het wegdenken van alle toeristen. Inclusief mezelf!
