 |
| Boris Koestodiev, “Russisch Venus”, 1926 |
Ik zag de toespraak van Poetin in het Kremlin over de annexatie van de Oekraïne regio’s. Ik zag de wazige blik in zijn ogen. Ik zag zijn applaudisserende publiek. Ik luister naar de retoriek, over en weer, Ik heb veel gelezen over Stalin. Ik herinner met Gorbatsjov, Jeltsin, de val van de Sovjet-Unie. Het is een trieste dag voor de wereld. Het maakt me onrustig. Ik weet ook niet wat ik zou doen als ik in Rusland zou wonen. Ik verwijt me wel dat ik met al mijn kennis van de Sovjet-Unie dit nooit ook maar een moment heb voorzien. Maar al had ik het wel, naar mij zou toch nooit iemand hebben geluisterd. Zoals vaker.
En ondertussen gaan we gewoon door. Net als de mensen in Rusland. Wat moeten we anders? Morgen komt de tuinman.
