Carl Holsøe (1863-1935) is een kunstschilder die fascineert. Net als Vilhelm Hammershøi, maar misschien nog wel meer. De serene huiselijkheid van een net verschoven wereld lijkt bij mij te horen.
Holsøe schildert interieurs van veiligheid en geborgenheid. Het ervaren van veiligheid en geborgenheid is de ultieme graadmeter van een psychisch gezond leven. Misschien ook wel fysiek. Binnenblijvers worden oud.
Tegelijkertijd is er de tegenstelling. Holsøe’s interieurs zitten vol deuren en ramen, vaak open, op een kier. Ze suggereren een andere wereld, de mogelijkheid tot ontsnapping. Het licht dringt overal naar binnen.
De vrouwfiguren die in Holsøe’s interieurs figureren (vaak zijn ega Emilie) worden vrijwel altijd vanop de rug geschilderd. We weten niet wat in ze omgaat. Verwachting of tevreden. Nooit zien we gezichten. Altijd doen ze iets onbeduidends, lezen ze een boek, borduren, gewoon zitten.
Het is aan mij als kijker om het eruit te halen. Of erin te leggen, dat kan ook. Blijven ze binnen of willen ze naar buiten.
Aldous Huxley schreef: “There are things known and there are things unknown, and in between are the doors of perception.” Een bekende zin in de geschiedenis van de popmuziek. Ik hoor het terug in zijn werken.
