 |
| Dora Maar, “La conversation”, 162 x 130 cm, 1937 |
In de winter van 1935-1936 stelde Paul Éluard in het Parijse café Les Deux Magots de 54-jarige Pablo Picasso voor aan de 27-jarige aan elkaar voor. Ze speelden het bloederige spel van de op de tafel gespreide vingers en een mes dat steeds sneller in de ruimte ertussen hakt. Een paar maanden later hadden ze een relatie, die iets meer dan zeven jaar zou duren. Hun scheiding was pijnlijk en rancuneus.
Op het moment dat Dora Maar Picasso leerde kennen was ze een vooraanstaand surrealistisch fotografe. Ook deed ze aan modefotografie om in haar inkomen te voorzien. Onder invloed van Picasso ging ze schilderen. In La conversation uit 1937 zet ze zich neer tegenover Marie-Thérèse Walter, met wie Picasso een kind had en die hij bleef zien, ook nadat Maar zijn geliefde werd.
Ik probeer te bedenken wat de vrouwen op het doek met elkaar bespreken. Is er begrip of voelen ze haat? Hoe is het voor sterke en getalenteerde vrouwen om in de schaduw van een ander te moeten leven? Zich afhankelijk te voelen, tegen wil en dank? Zouden ze bespreken of het niet beter was geweest als ze Picasso beiden nooit ontmoet hadden? Of is dat een vraag voor later?
Nadat Dora Maar eind jaren negentig overleed werd haar nalatenschap geveild, alle aandacht ging uit naar het werk van Picasso, haar eigen kunstwerken werd in bulk, veelal ongecatalogiseerd verkocht. Eind 2019 was er een grote expositie van haar werk in Tate. Toch nog rechtvaardigheid, denk ik dan. Ik weet niet of het genoeg is. Het kan ook mijn bewondering voor Picasso niet breken. Zo werkt het!
