Gods tijdsbeleving is onverbiddelijk. Nog maar pas begon de zomer. Alles nog het verschiet, twee vakanties, twee stedentrips. We zagen er zo naar uit. Bijna vier maanden mooi weer. Maar als een tand op de omtrek van een rad schuift alles voorbij, naar een vergeten verleden. Hoe wreed allemaal. Voor wie er bij stil wil staan tenminste.
De vakantie is voorbij en de herfst zal spoedig haar intrede doen. Zo ze dat al niet gedaan heeft. De jaren gaan tellen. Zeker voor mij. Zit ik nog maar net twee jaren in mijn oude vak, voel ik me vitaler dan ooit, maar voel ik hoe het rad verder draait. God zal er geen rekening mee houden. Wreed maar rechtvaardig, heet dat te zijn. Ik weet het niet.
Ik zit mijn laatste avond van het jaar in Italië, op het terras van mijn vakantiewoning, met uitzicht over het meer. Een uitzicht dat in de basis niet verandert. Alleen degene die het ziet, die weet het. Ík weet het. Vanavond. Het stemt me wat weemoedig. Maar het stemt me ook tevreden, tevreden dat het nog altijd kan, tevreden dat ik er nog altijd ben.
Da’s een mooie gedachte om de vakantie mee af te sluiten.
