Een oude herinnering. Een koude herinnering op een warme dag. Ik weet nog dat het rond Sinterklaas was, en heel spannend. En daarna kerstmis. Dat de winter koud was als ik nooit meer heb ervaren. De winter van Paping. Dat er geen verwarming op de slaapkamers was, alleen maar kruiken. En drie dekens, tenminste, dat denk ik. Maar dat van de kou, dat weet ik nog. Ik herinner me de foto’s, in de sneeuw. Klein blond ventje met veel te grote wanten en een muts. En een klein zusje, dat ineens veel aandacht nodig had. Aandacht die eerder alleen voor mezelf was. Een geborgen aandacht zoals ik die ook later heb gezocht. Maar die je nooit meer zult vinden. Het oudste kind zijn brengt ook iets van droefenis mee. Mensen zijn niet gemaakt om te delen. Het geloof in het goede begint altijd bij jezelf. Meer kan ik er niet van maken.
