 |
| Bert Stern: Sue Lyon als Lolita, 1961 |
Een EMDR-cliënt, met een enorme angst op opnieuw een paniekaanval te krijgen. Paniekgevoelens. Welke gedachten op? Ik ben drie en zit met mijn moeder in de bus, naar het ziekenhuis in de stad, en ik moet ontzettend plassen. Een vergeten associatie uit de krochten van ons brein, waar alles nog zit. En ons beïnvloedt.
Ik herlees Lolita.
Toen Humbert Humbert voor het eerst zijn Lolita zag, moest hij denken aan zijn jeugdliefde Annebel. Als jongen had hij bijna voor het eerst de liefde met haar bedreven, tot twee voorbijlopende mannen het kwamen storen en wegjoegen. Vier maanden later overleed Annebel aan tyfus. De aanschouwing van Lolita deed hem afdalen naar het dodenrijk, wekte Annebel weer tot leven.
“De vijfentwintig jaar die ik sindsdien had geleefd, spitsten zich toe in een sidderend punt, en verdwenen”.
De ontmoeting tussen een waarneming en een herinnering. Nabokov beschrijft de oevers van een schitterend beekje met bloeiende bomen, “af en toe viel er een bloemblaadje, en dan zag je het spiegelbeeld uit het diepe water omhoogschieten en even later samenvallen met het blaadje zelf”.
Ik zie ook een beeld. Van andere aard. Maar dat misschien voor later.
