 |
| Bettina Rheims, “Caroline van Monaco”, 1985 |
Soms komen de dingen bij toeval bij elkaar. Ik noem het maar toeval, maar dat is het natuurlijk niet. Als Anna Karenina arriveert op het perron en hoort dat zich iemand voor de trein heeft geworpen, is het dan zo gek als de roman ermee eindigt dat ook zij voor de trein springt? Natuurlijk niet. Die eerder gebeurtenis heeft indruk gemaakt, is blijven hangen in haar denken. Het is geen bedenksel van de auteur maar een noodzakelijke ontwikkeling, eerder dat noodlottig.
Ooit, toen ik een jaar of zestien was, was ik verliefd op Caroline van Monaco toen, hoewel ik haar niet kende. Of liever: zij mij niet kende, natuurlijk. Later kocht ik fotoboeken. Van Helmut Newton wist ik al dat hij haar gefotografeerd had. Niet gek, natuurlijk. Van Bettina Rheims wist ik het nog niet. Ik kwam er pas recent achter. Bovenstaande foto is precies goed. Ik kan er uren naar kijken. Had ik het alleen voor het zeggen dan mocht het aan de muur van de slaapkamer. Maar ik heb het niet alleen voor het zeggen, gelukkig ook, en uiteindelijk heb ik Caroline nooit ook ontmoet. ook dat hoort bij het toeval, dat het ook niet kan gebeuren.
