 |
| Alice Neel, “James Hunter, Black Draftee, unfinished”, 1.52 x 102 cm, 1965, The MET NY |
Alice Neel plukte haar modellen lukraak van de straat. Ze sprak ze aan in de omgeving van haar studio in New York en nam ze mee naar binnen om te poseren. Dat kon toen nog, zonder angst of gene, blijkbaar. En als niet dan deed ze het toch. Ze was niet bang.
Ook deze man ging mee naar binnen. Hij heette James Hunter en vertelde haar dat hij opgeroepen was om te vechten in Vietnam. De volgende week zou hij al vertrekken, dus er was haast geboden. Neel maakte snel een vervolgafspraak, waarop hij evenwel niet meer verscheen. Nooit zou hij meer wederkeren, in elk geval niet naar de studio van Neel. Hij verdween zoals hij was gekomen, ze liet zijn portret bewust onvoltooid.
Nooit heeft iemand kunnen achterhalen wie James Hunter precies was en of hij daadwerkelijk is gesneuveld. Het maakt niet uit. Ik kijk naar zijn gelaatsuitdrukking. Ik naar het portret en voel de pijn van de mensen die verdwenen uit mijn leven. Het zijn er vele. Nog steeds.
Als psycholoog kom ik ze ook tegen. Je hebt een gesprek, je komt heel dichtbij, even, je raakt iets, en dan komen ze niet meer. Nooit kom je verder iets te weten. Het beeld blijft onaf, met duizend vragen. Vaak twijfel je over een goede afloop, maar wat kun je doen. Zo gaat het. In laatste instantie blijft ieders portret onvoltooid. Ook het mijne. Want zo is het leven, luidt het ware cliché.
