 |
| Sabina en Tereza, zoals ik ze weer lees, zoals ik ze weer zie |
Milan Kundera heeft het in De ondraaglijke lichtheid van het bestaan over de eeuwige wederkeer der dingen. Of net andersom, de gedachte dat alles eenmalig is, wat even erg is: “een mens kan niet weten wat hij wil, omdat hij maar één leven heeft dat hij niet aan zijn voorgaande levens kan toetsen, noch in zijn volgende levens kan herstellen.”
Verloren jaren haal je niet meer in. Een slechte dag is ook letterlijk een verloren dag. Kundera raakt aan een diep inzicht. Einmal is keinmal, luidt het Duits gezegde. Als we maar één keer mogen leven hadden we net zo goed niet hoeven leven. Wat hebben we eraan? Of is dat weer te negatief?
Pluk de dag, denk ik maar weer. Ander onderwerp!
