 |
| Françoise in zwart-wit |
Vanochtend hoorde ik van het overlijden van Françoise Hardy, tachtig jaar oud toch al. Het voelt als afscheid van een bekende. Van een meisje waar ik ooit verliefd op was, ook al waren dat er vele. Ik kende Françoise al vanaf de jaren zestig, toen ik nog een jongetje was, te klein voor de liefde. Maar ik zag al op de platenhoes hoe mooi ze was. Ik herinner me mijn moeder die “Tout les garçons “ zong, waar ik toen nog helemaal niets van verstond. Ik zie de wereld nog steeds in zwart-wit, waarin Françoise het beste uitkomt. Mijn moeder leeft nog steeds. De angst bekruipt me dat het niet meer lang kan duren.
