 |
| Edvard Munch, “Naakt in een interieur”, 1902 |
De aandacht voor de dood richt de aandacht op het leven, schreef Irvin Yalom.
Ik sprak vandaag een man, een dertiger van wie ik het niet verwachtte, met een fascinatie voor de dood, zoals hij het uitdrukte. Van kindsbeen af, toen hij een bijna dood ervaring had. Het gevoel niet meer terug te kunnen, paniek, en de angst sindsdien. Hij zocht heil in de spiritualiteit. Dat mag. Nu kwam hij bij mij.
“Ik kan simpelweg niet snappen dat mensen dag in dag uit leven, nergens bij stilstaan of over nadenken, zomaar wat doen en dan doodgaan, en dat is het dan… en dat alles vervolgens gewoon weer doorgaat, en dan weer hetzelfde,” zoiets vertelde hij.
Meestal ben ik het die de mensen aan het denken probeert te zetten, maar soms werkt het ook andersom. Ik werd geraakt. Soms wordt je de grote zinloosheid pijnlijk bewust. Soms is een uitspraak te waar om er nog een ander inzicht tegenover te stellen.
Het is de tragiek van het leven. Spiritualiteit kan hier hooguit troosten. Net als psychologen. Of een boekje van Yalom. Een mooie vrouw. Een schilderij van Mark Rothko in stilte.
Maar misschien is dat ook wel genoeg!
