 |
| Ben ik het? Ook hier begon het met de film. Soms is er sprake van een merkwaardige herkenning. |
Bijna drie maanden was ik voor de vierde keer met Hans Castorp bovenop de Toverberg, hoog boven het laagland. Langzaam lezend, de tijd zo goed mogelijk rekkend. Het leven verkortend, ook dat. Omdat ik me op die Toverberg anders voel. Buiten de tijd. Dichter bij mezelf, denk ik. Met spijt in het hart dat het weer voorbij is, maar gelukkig in de wetenschap - zo oud ben ik nog niet - dat het altijd nog een keer kan.
Nietzsche vergeleek de mens met een geleerde die, al schrijvend aan zijn wetenschappelijke werk, de wereld om zich heen vergeet. Pas nadat het geluid van de nabije kerkklok is verklonken, merkt hij op dat de klok geslagen heeft en vraagt hij zich af hoe vaak die sloeg, hoe laat het eigenlijk is. En dan tellen we ‘achteraf, zoals gezegd, alle twaalf de dreunende klokslagen van onze ervaring, ons leven, ons zijn – ach! en vertellen ons daarbij ...’
Ik probeer de betovering dit boek te doorgronden, dit merkwaardige boek dat me zo lief is. Verdwijnen in vergetelheid, op afstand van de wereld, los van de tijd en tegelijkertijd weigeren om je er volledig bij neer te leggen, door telkens terug te keren. Zo schiet ik op en neer tussen laagland en Toverberg. En zo gaat mijn leven voorbij zonder dat ik opmerk. Zoals ik opmerk dat het voorbijgaat. Maar altijd achteraf. In mijn eigen machteloosheid.
