 |
| Dean Cornwell, illustratie bij “The Valley of Silent Men”, 1919 |
De misdadiger was evenzeer van zijn schuld doordrongen als van zichzelf. Want hij was die hij was; hij kon of wilde niet anders zijn, en dit was nu juist de schuld. Meneer Naphta verplaatste schuld en verdienste naar het empirische vlak. In het doen, in het handelen heerste uiteraard het determinisme, hier was geen vrijheid, maar die was er wel in het zijn. De mens was zoals hij had willen zijn en tot de laatste snik wilde hij dat zo laten; hij had maar wat graag gedood en betaalde dus geen te hoge prijs als hij dat met zijn leven wilde bekopen. Hij kon rustig sterven omdat hij zijn diepste lust had botgevierd.
<…>
‘Het heeft geen zin dat de moordenaar zijn slachtoffer overleeft. Ze hebben, onder vier ogen, alleen met elkaar, zoals twee wezens dat slechts bij één andere soortgelijke gelegenheid zijn, de een leidraad, de ander actief, een geheim gedeeld dat hen altijd verbindt. Ze horen bij elkaar.’
Uit De Toverberg, Thomas Mann
Ik behandel traumaproblematiek. Soms ernstige zaken. Geheimen die zich ontsluieren. Meestal slachtoffers, soms ook daders. Soms weet ik niet wat ik moet vinden. Soms weet ik amper wat het met me doet. Soms vervaagt het realiteitsbesef en lijkt dat de enige mogelijkheid ermee om te gaan.
