 |
| François Barraud, 1933 |
Een oud collega, op een paar dagen zo oud als ik, promoveert na 14 jaar noeste arbeid op het onderwerp “underperformance”. Hij had nog aan mij gedacht en stuurde het proefschrift. Wat tot denken stemde, op onderdelen triggerde. Dat wil ik niet ontkennen.
Je kent je talenten pas echt als ze zich manifesteren. Ik heb meer talent als psycholoog dan voor management en beleid, dat merk je als je door het doen. Ik schreef graag, denk dat ik een goed journalist zou zijn geweest. Van jongsaf heb ik een boek willen schrijven, maar dat moet nog steeds gebeuren. Of ik daadwerkelijk talent heb als schrijver zal moeten blijken. Dat laat zich niet meten. Ook niet aan wat bloggen.
“Underperformance” blijft redelijk ongrijpbaar, als veel psychologische concepten. Net als bijvoorbeeld zelfbeeld, wat ermee verbonden is. We kunnen wel denken dat we bijzonder begaafd zijn, maar als we het niet laten zien kopen we er niks voor. En de organisaties waar we werken ook niet.
Mijn boek staat nog in de planning, voor na mijn pensionering, bij leven en welzijn. Thema’s groeien in mijn hoofd, maar ik vraag nog even geduld. En mocht ik eerder overlijden, niemand die zal weten hoe een groot schrijver in me heeft gescholen. Of dat erg is? Misschien voor de wereld, zeker niet voor mij!
