 |
| Richard Miller, “La Toilette”, zj. |
Soms zit ik maar te zitten, zoals nu, op mijn terras, de tijd schrijdt voort, zoals alles, zoals ik. Ik laat het gebeuren. Je kunt de tijd ook niet blijven vullen, met schrijven, lezen, iets nieuws bedenken, war kan de leegte niet vullen. Soms laat ik de leegte er gewoon even zijn, zomaar, niks. Niet te lang, want ik weet intussen hoe snel het gaat.
Ik heb nog zoveel boeken die gelezen moeten worden en hoewel het pensioen geleidelijk in zicht komt, realiseer ik me dat het niet meer gaat lukken. Want ik moet ook nog een boek schrijven. En leven, met mijn vrouw, mijn familie, mijn vrienden. Het is gewoon teveel. Één leven is te weinig. Eigenlijk zou ik twee keer moeten leven. Op zijn minst.
