 |
| Hugo Simberg, “De gevallen engel”, 1903 |
Het is af en toe een complexe zaak met mijn cliënten. Als ze geleefd worden door de ander raken ze somber, dan voelen ze zich beklemd, maar als de ander hen verlaat worden ze bang. Altijd bang voor de afgrond, voor het niets.
Vrijheid heeft een donkere kant, is onlosmakelijk verbonden met diepe angsten. We zijn onze eigen scheppers, zei Sartre ooit. Door een opeenstapeling van keuzes, handelingen en mislukkingen komen we tot wie we actueel zijn. We nemen de wereld waar door onze eigen - steeds veranderende - bril. Maar hoe dan ook, het is onze wereld! Mijn wereld! Maar als we zelf de scheppers van onze eigen individuele wereld zijn, wat is dan nog de grond onder onze voeten? Wat bevindt zich onder ons? Het “niets”, zegt Sartre, en dat is precies waar we zo bang voor zijn.
Ik ook! Zeg maar of ik de juiste persoon ben om het over dit soort dingen te hebben!
