 |
| Marianne Basler |
Precies honderd jaar geleden schreef Ellen Forst, die later met haar man aanhanger van Mussolini werd, al een jeugdboek over psychiatrie en zelfmoord, Het leven en sterven van Anne Marjorie Lam (Baarn, 1923). Naar de beeldvorming van die tijd dweept hoofdpersoon met bepaalde literatuur, specifiek met een bekend romantisch en tragisch personage:
Na het eten trof ze Hans in het park. ‘Ik breng je nu eens een ander boek’, zei hij. ’t Was Eline Vere. Het bleek een openbaring. Al wat ze tot nu toe gelezen had, leek haar flauw en mat.
Ze las het en herlas het driemaal en dan gaf ze het Hans terug.
‘Nu?’
‘Ik wou dat ik Eline Vere was.’
‘Ssst’, zei hij, ‘je begrijpt nog niet de afschuwelijke diepte van verdriet.’
De tranen sprongen haar in de oogen. Ze voelde zich miskend – maar niet ongelukkig.
Honderd jaar later leest de jeugd geen Eline Vere meer. Ik weet niet of dat een beschermende factor mag heten. De romantiek van suïcide is er al lang en breed vanaf. De droefenis blijft.
