Ik ben ik Liverpool. Ik was bij het voetballen. Voetbal in Engeland is toch een ervaring. Tienduizenden mannen (vooral mannen) die een hele week naar zo’n zaterdagmiddag toeleven. Voor wie voetbal hoofdzaak is.
Maar toch een beetje raar. Ik kocht een sjaal en zong uit volle borst “You’ll never walk alone”, en ineens voel je je verbonden. Er wordt toch iets diep menselijks losgemaakt, een groepsgevoel zoals ik dat zelden heb ervaren. Oergevoel, zo je wilt. Je kunt er je niet aan onttrekken. Ook ik niet. Tot mijn eigen verbazing.
Je bent nooit alleen. Als het goed is tenmiste.
