 |
| Martin Luther King verwijdert een verbrand kruis van de KKK, 1960 |
Ik krijg zo nu en dan nog wel eens te maken met complotdenkers. Ze doen denken aan Jehova’s getuigen. Je krijgt de discussie nooit gewonnen. Je brengt ze nooit tot reflectie. Ik zie alleen maar boosheid. Boos op de wereld. Frustratie in het lijf.
Ik zie schema’s van wantrouwen. Nooit iemand op zijn blauwe ogen vertrouwen, altijd denken dat ze je iets op de mouw spelden, dat er een dubbele agenda is. Complotdenkers zijn te vaak teleurgesteld. Niet gezien. Ik weet niet of je ze dat kunt verwijten.
Met depressieve cliënten of hardnekkige piekeraars heb ik het wel eens over denkfouten. Altijd denken dat het zwartste scenario zich zal voltrekken. Vanuit een Socratische dialoog de mogelijke scenario’s verkennen en constateren dat de kans dat het ergste zal gebeuren schromelijk wordt overdreven. Vooral ‘s nachts.
Maar de Socratische dialoog helpt niet meer bij deze mensen. Constateren dat er uiteindelijk niks is gebeurd leidt alleen maar naar een volgende theorie. Tot ze een keertje gelijk krijgen, want ook dat zou best een keer kunnen gebeuren. Dan lachen ze met iedereen.
Zo gaat dat! Waar maak ik me eigenlijk druk om?
