Vanavond laatste aflevering.
Parijs is een gevoel. Rob Kemps weet dat. Ik volg zijn programma met Mattijs van Nieuwkerk en voel me een wapenbroeder, zoals dat genoemd werd. Ik zal ze nooit leren kennen.
Toch is mijn Parijs al ouder. Mijn eerste Parijs is van de klokkenluider en de Notre-Dame. Toen die brandde had ik verdriet. Het verdriet van Quasimodo. Drie versies heb ik gehad van het boek van Hugo en drie keer reisde ik terug in de tijd. Naar de Robin Hood boeken uit mijn kindertijd, die ik ook al heb opgeruimd.
Mijn tweede Parijs is van het einde van de negentiende eeuw, met de impressionisten en de wereldtentoonstellingen. De avenues van baron Haussmann. De bevoorrechte klasse van de nieuwe burgerij. Het centrum van de wereld. Vier keer was ik in Parijs en zocht ik wat er over was. Altijd weer zocht ik de Seine, omdat enkel een rivier weet wat het gevoel van een stad betekent.
Mijn derde Parijs moet dat van Kemps en Van Nieuwkerk worden. Van de cafés en chansons, de gewone mensen, die ik nooit gekend heb. Begraven mensen op het kerkhof, die ik ook niet gekend heb. Alle tijd om rond te slenteren, eten en drinken. Parijs heeft veel gezichten. Binnenkort kan het weer. Ook ik ben een wapenbroeder.
