Idealen en een unheimisch gevoel

 

Goya, “El tres de mayonaise en Madrid”, ca. 1814

Soms kan een gevoel blijven hangen, kom je er niet van los.

In de jaren tachtig studeerde ik psychologie en had ik een bijbaantje bij de Makro in Best. Computer-operator, vijftienurencontract. Kassa’s opstarten of afsluiten, wat banden ophangen en oversturen naar het centraal kantoor in Amsterdam. En tussendoor kon ik studeren. Mooi bijbaantje. In de avond werkte ik vanaf half vijf, vanaf zeven uur was ik alleen in het gebouw en kon ik er niet uit. Om tien uur kwam de bewaking en kon ik vertrekken.

Toen was er ineens RaRa, die actie voerde tegen de Apartheid. Ze staken een Makro in Nuth in brand en een in Duiven. Een collega in Duiven was net op tijd weg. En ineens kreeg ik helemaal in mijn eentje beveiliging. Twee mannen liepen de hele avond te posten voor het gebouw. Ineens voelde je de dreiging, een onbestemd gevoel dat je ook hebt na een inbraak, unheimisch, en dat gevoel is nooit meer weggegaan.

Tot op de dag van vandaag heb ik geweigerd op Groen Links te stemmen omdat ik dacht dat Wijnand Duivendak ermee te maken had. Later heeft hij die betrokkenheid altijd ontkend, maar nog altijd heb ik een hekel aan die man. Toen René Roemersma begin dit jaar overleed dacht ik: eindelijk. Als ik nog ooit aan de macht kom laat ik alle andere betrokkenen op persoonlijke titel opsporen en stuur ik ze tot het einde der tijden naar de Goelag.

Zo! Dat is eruit! Ik heb nooit meer geloofd in idealen als aanleiding tot actie, zeker niet met geweld. RaRa, Milieudefensie. Zulke gasten vinden altijd wel een aanleiding. Zoals het ook Groen Links niet om de idealen gaat maar enkel om de macht an sich. Maar dat geldt in feite voor alle politieke partijen, waarmee ik op een ander onderwerp kom en voor vandaag maar beter kan stoppen.