In mei 2019 verbleef ik een week in Cornwall, per bus gekomen. De eerste avond dineerden we met uitzicht over Towan Beach. Ik dacht aan dertig jaar eerder, toen ik er ook al was. En een te dikke Freddie Maertens Touretappes won. Ik dacht aan het verstrijken van de tijd, van mijn leven.
Ik vond deze merkwaardige foto’s op internet: september 1943, oorlogstijd maar toch ontspanning. Mensen vinden altijd weer ontspanning. Kruipen altijd weer bij elkaar. Ook redenen van mijn verblijf, tweeëneenhalf jaar geleden, dertig jaar geleden.
Gefascineerd kijk ik naar de foto’s. Alles klopt, en ook weer niet. Kadetten van de Royal Airforce. Mensen praten nog met elkaar. Sommigen volledig gekleed, enkelen in badkleding, voor oorlogstijd opvallend modern en fleurig. Maar graag wil ik geloven. Ik geloof alles, als ik wil.
Soms voel ik me een reiziger in de tijd. Ken ik de mooie vrouwen in badpak, die nu honderd kunnen zijn. Wie kan er nog leven van de dames op de foto’s. Wie kan nog zeggen wat ik wat ik me herinner, nu, dit schrijvende, over bijna tachtig jaar, wie dit nog leest.
De bovenste foto circuleert op internet ook wel als bewijs voor “timetraveling”. In het midden staat blijkbaar een man met een mobieltje. Ik denk zowaar dat ik het ben, dertig jaar geleden. Ik herinner me het strand alsof ik er gisteren nog was. En toch voelt alles oké. Alles is oké!
