 |
| Foto Jacopo Tassinari |
Je hoeft geen grootste dingen te hebben meegemaakt. Kan, natuurlijk, maar hoeft niet. De bepalende, betekenisvolle herinneringen zijn vaak de kleine herinneringen, bijna vergeten in de krochten van ons geheugen, maar altijd op zoek naar lucht, naar de oppervlakte.
Vanochtend luisterde ik naar Jan Garbarek, saxofonist. Bij toeval.
In de laatste jaren van de lagere school leerde ik de saxofoon bespelen. Eerst een hele tijd noten lezen, toen twee jaar lang saai oefenen en naar een norse leraar. Toen ik mijn muziekdiploma kreeg moest bij de harmonie en dat wilde ik niet. Dat was niet mijn ding. Maar de saxofoon wilde ik eigenlijk wel houden. Ik zag me al staan in een beat-bandje. Maar oh nee, zeiden mijn ouders, wist ik wel wat zo’n saxofoon kostte, want als je niet bij de harmonie ging moest je die zelf betalen. De saxofoon werd ingeleverd en er werd niet meer over gesproken.
Soms denk ik wel eens hoe anders het had kunnen lopen. Nooit zal ik het weten, zoals ik zoveel niet zal weten. Maar die herinnering komt weer boven nu, na bijna vijftig jaar.
