 |
| Paul Fisher (1860-1834), “Højbro Platz”, ca. 1900 |
Ik ben in Kopenhagen. Dwalend door de ruime straten met de neo klassieke huisjes zie ik in de etalage van een kunsthandel een schilderij en zeg meteen tegen mijn vrouw: “Paul Fischer”. Even kijken, vrouwelijke naakten aan een strandje, omgerekend bijna 20.000 euro. Ik vergeet er een foto van te maken. Kopen is natuurlijk niet aan de orde.
Het is druilerig weer, grauwe luchten, lichte regen. Een Kopenhagen zoals Fischer het gekend moet hebben. Fischer is misschien wel dé stadsschilder van Kopenhagen, bijna een halve eeuw lang. Ik had me kunnen voorstellen een wandeltocht te maken waarbij we op zoek gingen naar de plekken van zijn schilderijen. Dan kijk je anders. Maar dat zet ik natuurlijk niet door.
Hoewel ik ik het stiekem toch een beetje geprobeerd heb. Andersom dan: terugzoeken waar we allemaal geweest zijn.
In de basis lijkt er weinig veranderd. Niet bij Kopenhagen. Niet bij de mensen. Niet bij Fischer. En ook niet bij mij natuurlijk. Het voelt altijd nog hetzelfde. Precies als met het weer.
We zijn allemaal deel van de eeuwigheid.
