Stephanie Breton, “The Castle of Franqueville naar Rouen”, 1861

Een foto van zo’n honderd jaar voor mijn geboorte. Zowat niemand die toen leefde was er nog toen ik eindelijk het licht zag. Na schuldeloost wachten, een eeuwigheid lang. Een verzonken tijd, die niettemin herkenning oproept. Een gevoel laat zich nooit beschrijven, maar in een flits lijk ik af en toe de tijd te overbruggen. Voel ik de weemoed omdat dit alles voorbij is.

Precies honderd jaar nadat de foto werd genomen is het kasteel gesloopt, in 1961, nadat het zware beschadigingen had opgelopen ten tijde van de bevrijding. Ik had daar geen weet van, was nog geheel onschuldig van alles. En straks zijn we weer honderd jaar verder en zal er ook niemand meer zijn die nog weet wat met de bevrijding wordt bedoeld. En zal er weer een eeuwigheid zijn, een eeuwigheid die schuldeloost voorbijgaat, maar die ik niet kan voelen.