 |
| Alex Russell Flinterdun, “Absence”, 2022 |
Ik mag geen voorbeelden gegeven.
Ik wil hier eigenlijk ook geen statements geven.
Maar toch.
Een doodsbange vrouw, enigszins op leeftijd, wordt slachtoffer van zwaar huiselijk geweld. Er zijn foto’s. Vorige week zitting, de reclassering typeert de dader als een aimabele man. De rechter gaat erin mee.
Het is niet de eerste keer. Eerder een patroon. Doodsbange vrouwen in mijn spreekkamer, doodsbang voor hun man, meestal inmiddels ex, doodsbange vrouwen die zwaar onvoldoende in bescherming worden genomen door de instanties: CJG, Veilig Thuis, Raad voor Kinderbescherming, reclassering. Vaak jonge vrouwen bij instanties die zich laten inpakken door mannen die blijkbaar prima in staat zijn om zich aimabel te presenteren, rechters die zich op basis van rapportages een beeld vormen van daders maar nauwelijks oog hebben voor slachtoffers.
Recht van de vader, belang van het kind om de vader te kunnen zien.
Iedereen heeft tegenwoordig de mond vol over femicide. Je kunt ook zeggen dat het aan de mannen ligt.
