Alan Feltus (1943) is van mening dat de tijd waarin een kunstwerk gemaakt is niet terzake doet bij de waardering ervan. Zelf maakt hij werken die ook honderd jaar geleden gemaakt hadden kunnen zijn, in de tijd van de nieuwe zakelijkheid. Hij schildert zorgvuldig gecomponeerde, strak gestileerde figuren, gebruikt zichzelf als model, zoekt naar stilte en reflectie, en die vindt hij ook. Ik voel het in elk geval. Elk portret roept verhalen op. Maar vooral ook raadsels. Van buiten zie je niet wat zich van binnen roert. Gedachten vinden hun oorsprong al voor de handeling die je waarneemt. En altijd is er een brief.
Het leven is interpreteren en zit vol vragen, er is veel wat we bij oppervlakkige beschouwing niet begrijpen, en dan maar gewoon invullen. Omdat we niet anders kunnen. Maar als je het in stilte doet, vanuit zorgvuldige reflectie, en met mededogen, dan is het niet zo erg. Goed kijken. Niet te snel oordelen. Verbinden. Begrijpen. Dan zal de aanvankelijk gevoelde afstand omslaan naar bekoring. Dan worden al die ogenschijnlijk afstandelijke figuren aantrekkelijk. En dan maakt het niet uit wanneer een kunstwerk gemaakt is. Zoveel zijn mensen op honderd jaar tijd niet veranderd.
