Hé, Joke Bruijs is dood, zegt mijn vrouw. Toch een jaar of twee geleden al? zeg ik. Nee, toen was ze ziek. Ik gooi ook van alles door elkaar. Ik geloofde het misschien ook niet zo, zo vlak na Gerard.
Mijn moeder zei vroeger over mijn vrouw dat ze op Joke Bruijs leek. Ik heb dat zelf nooit zo herkend, mijn vrouw zelf ook niet, we deden wat lacherig over de vergelijking, maar nu is het voor mij toch voldoende reden om een mooie foto van haar te zoeken. Van Joke wel te verstaan.
Op een of andere manier doet haar overlijden toch een beetje extra pijn. Alsof het steeds dichterbij komt. Zonder dat ze hoeft te lijken. Zo oud was ze nog niet. Ik voel bijna iets van verdriet. Ik voel bijna iets van angst. Ik voel me bijna een beetje verlaten.
