 |
| Ugo Mulas, Milaan, Brera-district, 1953 |
Vakantie is vooral iets van na de oorlog. Mijn schoonmoeder is onlangs overleden en in oude albums vind je dan de fietsvakanties terug uit de jaren vijftig. Ook mijn moeder heeft van die albums. Ede, Valkenburg. Ook daar zal ik een keer doorheen moeten. Het gevoel van dat soort jaren vijftig vakanties zal verdwijnen met de generatie boven mij.
Ik heb nog vakantie. Mijn telefoon stroomt weer vol met foto’s die ik straks ergens op een externe harde schijf zal opslaan om er mogelijk nooit meer naar te kijken. Maar toch wil ik het vasthouden, lijkt het. Soms stel ik me voor dat twee generaties verder een kleinkind, wie weet, ernaar zal kijken. Zou zo iemand kunnen voelen hoe het werkelijk is geweest?
Ruzietjes, buikpijntjes, kleine zorgen of je in de avond wel op tijd zult zijn, over dingen die weer moeten als het werk zich weer aandient, dat alles zie je niet op de foto’s. Op foto’s lijkt het altijd zoals het eigenlijk had moeten zijn. Maar eigenlijk nooit geweest is. Maar misschien is dat wel zo met alle goede dingen in het leven, de dingen die voorbij gaan.
