 |
| Graham Little, “Wood”, 2019 |
Vandaag begraven we Michel.
Ik zeg liever begraven dan cremeren.
In onze puberjaren waren we altijd met een groepje bij elkaar. De groep was belangrijk. Michel was de leider. Samen trokken we de bossen in. Later hadden we een brommer. Toen ik in mijn psychologiestudie een scriptie schreef over sociobiology heb ik daar nog weleens over nagedacht. We waren nog niet volwassen.
We spraken elkaar aan bij de achternaam. Ruim twintig jaar geleden hing Jacky zich op, die ook in het groepje zat. Ik ging naar de uitvaart. Later zag ik Michel en die zei:
“Ik heb je gezien, op de begrafenis van S..s”;
“Oh ik heb jouw niet gezien”;
“Ja maar ik jouw wel. Iedereen was er. Brils is er ook”.
Vandaag ga ik naar de uitvaart van Michel. Hij zou gekeken hebben of ik er was.
