 |
| Mabel Frances Laing, “Girls Dressing”, 1920-1930 |
Ik hoorde Boris Becker ooit zeggen, terugblikkend op zijn tenniscarrière: “Ik had veel beter met mijn vrienden kunnen gaan studeren”. Hij vertelde hoe jammer hij het vond nooit een studentenleven te hebben gehad.
Het getuigt van inzicht als je dat kunt zeggen, ook al ging het hem op dat moment niet voor de wind en lijkt het dan een beetje makkelijk.
Boris heeft nu een boek geschreven, dat ik waarschijnlijk niet ga lezen, maar dat ligt niet aan zijn verhaal. Hij was bij Eva Jinek. Eva vroeg hem of hij gelukkig was in de tijd dat zijn carrière top ging. “Niemand heeft het me ooit gevraagd”, antwoordde Boris, “Ik had geen keuze. Je zat erin en kon er niet meer uit”. Eva miste helaas de diepgang van zijn antwoord en schakelde meteen naar Marcella Mesker die even zijn tennisloopbaan moest bejubelen. Zo jammer.
De reactie van Boris had een universele kwaliteit. De meeste mensen zitten in een leven waar ze nooit bewust voor hebben gekozen, maar dat vooral is gelopen zoals het liep. Het vraagt kracht en dapperheid dit te doorbreken. Ik denk aan een jonge cliënte die op de wachtlijst staat voor een transitietraject en de worsteling alleen aan moet, met weinig steun. Uiteindelijk hoopt ze (hij) dat de dappere keuze haar (hem) gelukkig gaat maken. Of dat zo is weet je nooit. Zoals Boris nooit echt zal weten of hij gelukkiger was geweest in een gewoon burgerleven. Ook dan wordt je niet gevraagd of je gelukkig bent. Ook dan was het moeilijk geweest iets te doorbreken. Niet iedereen is zo dapper als mijn cliënt(e).
