 |
| Harold Knight, “Miss Gladys on the Veranda”, 1932 |
Vladimir Nabokov aan zijn jongere broer, Berlijn, 1930:
Beste Kirill,
Het komt hierop neer: schrijf je gedichten als vrijetijdsbesteding, omdat iedereen het doet, of wordt je er onweerstaanbaar door aangetrokken, wellen ze op in je ziel, hullen beelden en gevoelens zich een uitweg zoekend vanzelf in het kleed der poëzie? Als het eerste het geval is, en een gedicht voor jou niet meer is dan een spelletje, een leuke modieuze liefhebberij, een verlangen het met gepijnigd gezicht aan een meisje te overhandigen, hou dan op met dichten, want je verspilt je tijd.
Is echter het tweede het geval (en dat zou ik heel erg fijn vinden), dan dien je bovenal te beseffen wat een moeilijke verantwoordelijke taak je hebt, een taak waarin je je met hartstocht, maar ook met een zekere zelfbeheersing en ingetogenheid moet bekwamen, vol verachting voor het schijnbare gemak waarmee je kwatrijnen in elkaar kunt draaien (even wat rijmwoorden en klaar)…
Ik denk hier even over na.
Ik schrijf hier ook af en toe een gedicht. Wellen ze op in mijn ziel? Hullen beelden en gevoelens, zich een uitweg zoekend, vanzelf in het kleed der poëzie? Misschien is het wel meer een spel, inderdaad: zo heb je een leeg blad, zo is er een gedicht. Wat zelfbeheersing en ingetogenheid komt er vast bij kijken, maar ik beschouw het zeker niet als een moeilijke verantwoordelijke taak. Ik twijfel ook ten zeerste of dat betere gedichten oplevert. Maar goed, we zijn ook bijna honderd jaar verder!
