Ida Simons (1911-1960) was voor de oorlog een succesvol concertpianiste. Mooie elegante pianistes hebben altijd een streepje voor. In de concentratiekampen bleef Ida ook aandacht houden voor haar elegantie. Kousen rekende ze tot haar eerste levensbehoefte. Toen ze in Westerbork zonder zat troostte ze zich met de woorden: “kousen zijn, weet ik ook in de ‘echte wereld’ een onbereikbaar ideaal”. Uiteindelijk overleefde ze de oorlog, waarna haar muziekcarrière niet meer op gang kwam. Ze was geknakt, schreef een paar boeken en kwijnde uiteindelijk weg. Recent verscheen een biografie van Mieke Tillema. Ik kan niet geloven dat er alles in staat. Je kunt in een biografie nooit meer beschrijven dan dat je weet. Misschien had Tillema beter een roman kunnen schrijven. Misschien zou ik dat ooit moeten doen. Er moet meer zijn gebeurd dan ik weet. Soms voel ik dat gewoon. Ook als ik kijk naar de foto.
