 |
| Gerard Bertrand, “Marcel Proust in Combray”, 2004 |
Lucien Daudet schreef eens over zijn vriend Marcel Proust:
“Hij las kranten heel zorgvuldig. Hij sloeg zelfs de rubriek gemengde berichten niet over. Als hij zo’n bericht navertelde werd het, dankzij zijn fantasie en verbeeldingskracht, een complete tragische of komische roman”.
Ik kijk weer eens naar het nieuws van deze week. De erkenning dat Nederland zijn boekje indertijd zwaar te buiten is gegaan in Indonesië. De openbaring dat Nederland een door Pakistan gedaan voorstel tot evacuatie van Afghaanse Nederlanders heeft afgewezen omdat het teveel risico’s in zich zou dragen. Een vrouw overlijd nadat ze met haar auto belandde onder een boom tijdens de storm Eunice.
Overal valt een roman over te schrijven. De vrouw onder de boom heette Eunice Storm, meen ik op televisie te hebben gezien, en ze voorvoelde wat ging gebeuren. Vier van de niet geëvacueerde Afghaanse Nederlanders zijn opgepakt en geëxecuteerd. De nazaten van de Nederlandse Indiëgangers voelen zich angstig omdat de boosheid van hun overleden opa’s uit hun grafstenen omhoog ademt.
Niemand leest nog Proust. Rokus & Hofstede vinden geen uitgever om hun onvolprezen vertaalproject voort te zetten. We leven in een tijd van korte berichten, schieten ‘s morgens van het ene nieuwtje naar het andere, nemen nog een slok koffie en beginnen weer aan de dag. En toch blijf ik nog steeds hopen dat die nieuwe vertaling er komt. Omdat het de enige manier is om de onherroepelijkheid van de tijd een halt te kunnen toeroepen. Zoals is dat voortdurend probeer in mijn hervonden vak. Hetgeen soms lukt, soms niet.
