 |
| George Dambier: Bettina Graziani voor de tekening “Vrouw voor de maan” van Miro (200 x 200,7 cm, 1953, thans in het Museum voor Westerse Kunst in Tokio), tijdens presentatie van een modelijn van Jacques Fath bij bij galerie Maeght te Parijs, zomer 1953 |
“Voor mij is een vorm nooit iets abstracts,” zei Juan Miro in 1948. “Het staat altijd voor symbool voor iets. Het is altijd een man, een vogel, of iets anders”. Voor mij is het meestal een vrouw. In dit geval Bettina Graziani. Ze poseert voor een prachtig werk van Miro. Vrouw voor de maan. De titel, het kunstwerk, het model: de combinatie roept iets op van diepe schoonheid, iets dat ons onderscheidt, iets waar ik altijd naar gezocht heb, in mezelf zonder te weten wat het is.
Bettina Graziani (1925-1965), geboren Simone Micheline Bodin, was een Frans mannequin en supermodel, succesvol begin jaren vijftig. Nadat ze een relatie kreeg met prins Ali Kahn stopte ze met werken. In 1960 verongelukte de prins en kreeg ze een miskraam. Ze schreef gedichten en haar autobiografie. Op de foto’s ziet ze er vaak uit als de mooie vrouw van de buurman, aan het werk, in de keuken. Maar ook dat is niet meer dan verbeelding. Zoals alles van schoonheid verbeelding is. Om herkenning vraagt.
