On bended knee is no way to be free
Peter R. De Vries is dood. Op de televisie wordt hij herdacht. Bij een beeldcompilatie hoor ik in een keer Eddie Vedder en plotseling raak ik geroerd alsof me een bekende is ontvallen. Een onverwacht moment van emotie, waarover ik mezelf verbaas. Zoals ik op crematies vaak ontroerd raak van de muziek zonder heel veel verbinding met de overledene. Of misschien is het net de muziek die een verbinding creëert die er anders niet zou zijn.
Of is het die ene regel. On bended knee is no way to be free. Wat een mooie regel. Het zet me aan tot denken, hoe ik zelf ben geweest. We kunnen niet allemaal als Peter wezen.
Het lied van Vedder smoort weg na drie coupletten. Daar waar ik zou denken dat net de laatste twee het meest toepasselijk zouden zijn geweest.
Wind in my hair I feel part of everywhere
Underneath my being is a road that disappeared
Late at night I hear the trees they're singing with the dead
Overhead
Leave it to me as I find a way to be
Consider me a satellite forever orbiting
I knew all the rules but the rules did not know me
Guaranteed
